Vreemdgaan met een Swapfiets

Een paar jaar geleden maakte ‘de Swapfiets’ zijn intrede in Maastricht. Ik weet het nog goed. Er was geen straat te vinden zonder dat vreselijke fietsje met die blauwe band. Het toppunt van luiheid, een belediging naar de ‘gewone fiets’. Blijkbaar waren er al volop mensen bezweken voor dit kapitalistische trucje. Ik maakte grappen over mensen die in het bezit waren van dit gedrocht der tweewielers. Volop genieten was het, als je na een avondje uitgaan een dronken student ziet twijfelen ‘welke van die 20 oranje fietsen nou van hem is’.

Nu is alles anders. In die paar jaar ben ik 7 fietsen verloren aan diefstal of vandalisme. Elke keer weer het internet afstruinen naar die volgende fiets. Elke keer weer inschatten of die verkoper wel of niet te vertrouwen was. En elke keer smaakte dat aanbod van de Swapfiets weer wat zoeter. Tot mijn spijt moet ik toegeven dat óók ik ben bezweken voor het kapitalistische trucje van de Swapfiets. Ik werd een Swapfiets slet. Het voelde alsof ik vreemdging met een andere fiets, wetende dat ik fout zat toen ik op die ‘bestel’ knop drukte. Mijn geloofwaardigheid is tot een nulpunt gedaald.

Maar goed, nu fiets óók ik door Maastricht op dat vreselijke fietsje met die blauwe band. Onlangs begaven de remmen van mijn Swapfiets het, op nog geen 300 meter van de ‘Swapfiets Store’. Dit werd mijn eerste fysieke bezoek aan het hol van de leeuw. Binnen vijf minuten stond ik alweer buiten met een gloednieuwe fiets. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen: ‘’Toch wel handig, zo’n Swapfiets.’’