Uit wanhoop op stap
Vrijdagavond 12 november. De dag voor de nieuwe corona maatregelen. De laatste kans voor studenten om nog eens ‘normaal’ naar de klote te gaan. Althans, tot 12 uur ’s nachts. Met een paar vrienden ga ik om 11 uur de stad in, uit een soort wanhoop. De maatregelen zijn maar voor drie weken, als we Hugo mogen geloven. En toch voelen we ons genoodzaakt om nog even de overvolle stad in te duiken. Een stel opgefokte gasten die ruzie met je zoeken zodra je ze aanstoot. Een glas bier dat over je heen wordt gestrooid. Vijf keer in één uur dat geschreeuw: ‘’Ik wil zwemmuuhhh! In Bacardi Lemuunnhhh!’’ Dat wil je toch niet missen?
Op de Markt blijkt dat we niet de enigen zijn met dit last-minute idee. Overal staan rijen, paniek en spanning alom. Overal de stress om dit laatste uur optimaal te benutten. Rennende mensen die elkaar meeslepen: ‘’Kom Suus! Ik heb echt nog wat techno nodig bij van Bommel!’’ Het lijkt wel oorlogsgebied, het Nederlandse Ground Zero. Dan maar verder zoeken.
Op weg naar de Platielstraat sprint er een groep jongens ons tegemoet, met het postuur van Terror Jaap, maar de sprintsnelheid van Usain Bolt. Niet om het befaamde Strava segment ‘’Twee Heeren -> Fessa’’ te pakken, maar gewoon uit paniek. Begrijpelijk, stel je voor dat je dat laatste half uurtje van de Fessa misloopt. Eén van de jongens moet helaas de sprint staken, terwijl zijn vrienden onwetend doorrennen. De wanhoop druipt van zijn gezicht af, en vanuit een soort oerinstinct roept hij ze nog na: ‘’Duit mig nog un putje bééeeerr!’’ Geen reactie. Uit medelijden geef ik hem mijn halfvolle BVO’tje maar; alsof je een baby z’n lievelingsknuffel geeft.
Het is ondertussen half 12, we zijn aangekomen op de Platielstraat. Gelukkig komen we de Twee Heeren nog binnen. Het is overvol, zelfs de uitverkoop in de Bijenkorf is er niks bij. Van jonge studenten tot 50-jarige alcoholisten, iedereen met de wanhoop om nog eventjes op stap te gaan. Twee jaar geleden had ik dit avondje uitgaan compleet afgebrand. Afgezaagde hardstyle-remixen, géén plek om te dansen, arrogante mensen om je heen en 10 minuten wachten op een pilsje. Als ik de gezichten goed aflees is iedereen het met mij eens. Wat doen we hier dan? Waarom staan we hutje mutje vol irritaties naar afschuwelijke muziek te luisteren? Omdat het nog kan.