Rotterdamse rugdekking

Zondagmiddag 16:45. Fortuna Sittard - Feyenoord Rotterdam. Zo’n wedstrijd waar je het hele jaar naar uitkijkt. Fortuna vecht nog voor haar plek in de Eredivisie, en Feyenoord zal nog punten moeten sprokkelen om de 3de plek te handhaven. Reden genoeg voor een enerverende wedstrijd. Samen met mijn vader, Miel, ga ik naar deze Eredivisie klapper.

36 euro om plaats te nemen in het stadion van Fortuna Sittard, het ‘Fortuna Sittard Stadion’. Deze creatief armoedige naam van het stadion zegt misschien wat over de statuur van de club uit Sittard. We nemen plaats. Hoeveel van onze voetbal liefhebbende omstanders fan zijn van Fortuna weet ik nog niet, al waarschuw ik mijn vader alvast om rustig aan te doen. Overigens gaan de termen ‘voetballiefhebber’ en ‘Fortuna supporter’ vrijwel nooit samen. Een weldenkende voetballiefhebber kiest niet voor Fortuna Sittard, zoiets gebeurt gewoon, hoogst waarschijnlijk in een vlaag van verstandsverlies. Na enkele duels en fluitsignalen heb ik al snel in de gaten dat mijn vader en ik zwaar in de minderheid zijn. Tot ik achter me hoor: ‘’Ja joh, die Marsianooohh, die ken gewoon nie keepen schat.’’ Gelukkig, andere kakkerlakken. Zo’n typisch Feyenoord stelletje, een geharde Rotterdamse havenarbeider met zware rokersstem vergezeld door haar man. Goed nieuws voor ons, Rotterdamse rugdekking. Mocht het tot een handgemeen komen hoeven we niet om onze schouder te kijken.

Het duurt niet lang tot Lutsharel Geertruida, de woest uitziende verdediger, de openingstreffer maakt voor Feyenoord. Overigens geeft de felle Geertruida liever geen interviews, omdat hij zich schaamt voor zijn gestotter. Toen ik dit nieuws hoorde had hij mijn hart gestolen. Het vak van Feyenoord gaat helemaal los. Om ons heen alleen maar boze gezichten. Met een licht extatische stem fluistert mijn vader in mijn oor: ‘’Die zat er lekker in hè?’’ ‘’Ja, lekker man.’’, fluister ik terug met mijn hand voor mijn mond. Trouwens, die hand voor de mond. Kunnen die Eredivisie jongens daar alsjeblieft mee kappen? Dat Ronaldo en Messi het gevoel hebben dat ze ‘gelipleest’ worden snap ik nog wel, maar Steven Berghuis hoeft niet bang te zijn dat zijn aanwijzingen worden opgenomen door de tegenpartij. Überhaupt het idee, Steven Berghuis die aanwijzingen geeft, dat is al angstaanjagend genoeg.

In de 52e minuut staat het al 0-3 voor Feyenoord. Vanuit Fortuna kant weinig weerstand of kansen. Het ontbreekt gewoon aan karakter, felheid, conditie, diepgang, de juiste man weten te vinden, tussen de linies spelen, een sterk verdedigend blok, een dynamisch middenveld, een gevaarlijke aanval, overtuiging, motivatie, en nét dat beetje geluk. Met elke druppel alcohol groeit het aantal voetbalhooligans om ons heen. De scheidsrechter is al voor honderd en één verschillende vloekwoorden uitgemaakt, de lege stoelen krijgen na elk fluitje een gebalde vuist op hun dak en zelfs de kleine jochies beginnen agressief te worden.

Met een leuk zondagsschot weet Zian Flemming in de 70e minuut nog een doelpunt te maken, iets van positiviteit voor de Fortuna supporters. Maar daar blijft het ook bij. Eindstand 1-3. Te midden van een overvolle menigte verlaten we het stadion. Iedereen weer over tot de orde van de dag.

‘’Wat zullen we eens met eten doen?’’

‘’Moest Max dit weekend rijden?’’

‘’Hoe is het eigenlijk met je vader?’’

De wedstrijd weer zo snel mogelijk vergeten.

En dat is maar goed ook.

Anders is het leven van een Fortuna supporter wel héél erg zwaar.