Poepen

Gehaast een boterham weghappen achter je bureau. Continu bereikbaar moeten zijn. Flitskoeriers boodschappen laten bezorgen. Telefoontjes plegen op de fiets. Het dagelijks leven moet steeds sneller en efficiënter verlopen. We willen steeds meer. Altijd maar haasten, nooit rust. Behalve op dat ene moment van de dag. Dat moment waar we ons kunnen ontdoen van alle negatieve energie. Dat moment van lichamelijke zuivering. Dat moment waar we allemaal eventjes mens kunnen zijn;

de dagelijkse schijtsessie.

Poepen is het mooiste moment van de dag. Alleen al het proces. De zinloze producten in het lichaam verzamelen en als één mooi pakketje via de anus weg laten glijden. Maar de schijtsessie is nog zoveel meer. Ontsnappen aan de daily rush, geen gedoe aan je kop. Niet bereikbaar hoeven zijn. Terug naar Moeder Natuur, alleen jij en de pot. Dit gaat de ambitieuze tijdrovende kapitalistische mens nooit van ons afpakken. Het gevoel dat je alle tijd van de wereld hebt.

Mijn lichaam is het helemaal met me eens. Twee- tot driemaal per dag pleeg ik een langdurig bezoek aan de wc; een hoge defecatiefrequentie. Deur op slot, broek omlaag, telefoon erbij pakken en genieten maar. Alle openstaande Whatsapp berichtjes bijwerken, dat Dumpert filmpje bekijken, een artikel over Colombiaanse koffieboeren lezen, die vakantie naar Spanje boeken, nog even een sollicitatie versturen. Op de pot ben ik productiever dan ooit. Totaal geen druk, op mijn ontlasting na. Naast het ontspannen van mijn ‘musculus sphincter ani externus’ voelt alles wat ik doe aan als ‘extra’. Kon ik maar 24/7 op de pot zitten. Maar aan al het moois komt een einde. Tijd om afscheid te nemen van dat bruine hoopje vrijheid. Anders gaan mijn collega’s nog denken dat ik aan het masturberen ben…….

Ik kan alleen maar hopen

hopen dat ‘ie zo snel mogelijk komt

die volgende drol