Patate Pareltjes #8
https://open.spotify.com/playlist/4XxdYlNjUOWyaBmKM8i9NS?si=2ceafa4495ff43ee
Tame Impala – Lost in Yesterday
‘Lost in Yesterday’ gaat over het verslavende aspect van nostalgie. In het nummer probeert zanger Kevin Parker de luisteraar uit de ‘throwback trance’ te trekken door uit te leggen hoe tijd je herinneringen beïnvloedt:
When we were livin' in squalor, wasn't it Heaven? Back when we used to get on it four out of seven Now even though that was a time I hated from day one Eventually, terrible memories turn into great ones
In het refrein geeft Parker toe dat het lastig is om te breken met de gewoonte om terug te kijken, maar dat het gevaarlijk kan zijn om continu deze momenten te herleven. Zulke momenten kunnen een negatieve invloed hebben op het heden.
And you're gonna have to let it go someday You've been digging it up like Groundhog Day 'Cause it might have been something, don't say 'Cause it has to get lost in yesterday
Talking Heads – Slippery People (Live)
Het nummer ‘Slippery People’ verschijnt in 1983 op het album ‘Speaking in Tongues’, het is echter de live versie die één jaar later uitkomt op het album ‘Stop Making Sense’ die meer succes behaalt, vooral in Nederland en België. Zanger David Byrne zet in dit nummer een soort vraag-en-antwoordspel op met het achtergrondkoor, dat lijkt te zijn geïnspireerd door gospelmuziek. Het album ‘Stop Making Sense’ hoort bij de gelijknamige film die in 1984 uitkomt, gebaseerd op hun toer uit 1983. De film krijgt waardering, maar critici vinden het album ‘te gladjes’, waarschijnlijk omdat het vergeleken met hun voorgaande albums wat meer ‘mainstream’ is.
Editors – Smokers Outside The Hospital Doors
‘Smokers….’ is het openingsnummer van het album ‘An End Has A Start’, een album dat gaat over ‘de dood als onderdeel van het leven’ maar door de bombastische sound toch een gevoel van energie en euforie geeft. Zanger Tom Smith:
‘Dood is een onderdeel van het leven, het hoeft je niet altijd te vervullen met angst. Ik wilde gewoon een nummer schrijven over dat ziektes als je jong bent een van de meest vreselijke dingen zijn die je kunt zien. Maar als je ouder wordt, zie je dat er in de wereld veel ergere dingen gebeuren. Daarom willen we met onze liedjes ook hoop en warmte bieden.’
Joe Bataan – Rap-o Clap-o
Joe Bataan (echte naam Bataan Nitollano) is opgegroeid in New York, waar hij voor een korte periode leider was van de Puerto Ricaanse straatbende ‘The Dragons’. Hij belandde in de gevangenis na het stelen van een auto. Eenmaal vrijgekomen besloot Bataan Nitollano zich te focussen op de muziek en richtte zijn eerste band op, Joe Bataan and the Latin Swingers. Het rapnummer ‘Rap-O Clap-O’ was in 1979-1980 een enorme hit. Bijzonder voor Joe Bataan, want hij was eigenlijk geen rapper, maar een Latin Soul zanger. Zijn eerste nummer dateert uit 1967 en is getiteld ‘Gypsy Woman’, maar zijn verreweg grootste hit was ‘Rap-O Clap-O’.
London Grammar – Wasting My Young Years
Een muziektrio uit London, maar het is vooral vocalist Hannah Reid die de aandacht naar zich toe trekt met haar loepzuivere stem. ‘Wasting My Young Years’ verschijnt op het debuutalbum ‘If You Wait’, het nummer waar Hannah Reid voor het uitkomen van het album angstig voor was. Het zou té ‘popperig’ zijn vergeleken met de rest van het album. In meerdere interviews vertelt Hannah dat het voor velen ook over het gevoel van hopeloosheid onder de jeugd gaat.
‘’Het behelst het gevoel van een verloren generatie ten tijde van de economische crisis. Na het afstuderen geen werk kunnen vinden, geen huur kunnen betalen en noodgedwongen terug moeten verhuizen naar de ouders. Ik heb veel vrienden die zich verdwaald voelen. Ze weten niet wat ze moeten doen met hun leven. Het nummer lijkt een weerspiegeling te zijn van een tragisch gevoel wat leeft onder de Britse jeugd”.
Lijnrecht tegenover die interpretatie van het nummer staat het succes van de bandleden zelf. Afgestudeerd, anderhalf jaar doorgebracht in de studio en inmiddels steevast optredend voor duizenden mensen. De grootste angst van Hannah, zegt ze zelf, is optreden. Het liefst schrijft ze alleen maar liedjes. Haar podiumangst is zo erg dat ze regelmatig ziek is voor een optreden: het Lowlands optreden van 2013 werd op het laatste moment afgelast.
The Romantics – What I Like About You
The Romantics zijn opgericht in 1977 op Valentijnsdag, vandaar de bandnaam. ‘What I Like About You’ was oorspronkelijk geen grote hit in 1980 toen het nummer uitkwam. Met ‘Talking In Your Sleep’ en ‘One In A Million’ scoren ze grote hits. Pas eind jaren 80 kreeg ‘What I Like About You’ een tweede leven aangezien het management, buiten de band om, het nummer in reclames liet gebruiken, waaronder Budweiser.
The Verve – Bitter Sweet Symphony
‘Bitter Sweet Symphony’ verschijnt in 1997 als single van de Britse band The Verve. Het nummer bevat een sample van de orkestrale versie van ‘The Last Time’ van The Rolling Stones. Er werd gesproken over plagiaat en een rechtszaak stond voor de deur. Richard Ashcroft, zanger van The Verve, besloot de rechten van het nummer aan voormalig manager van de Rolling Stones, Allen Klein, te schenken. Honderd procent van de royalty’s zouden voortaan naar Mick Jagger en Keith Richards gaan. Pas in 2019 doen Mick Jagger en Keith Richards afstand van de credits van het nummer, waar Ashcroft op reageerde:
‘Thanks again to Mick and Keith. 'Bittersweet Symphony' is coming home.’
Underworld – Two Months Off
Underworld is een Britse trance en techno groep opgericht in 1980 door Karl Hyde en Rick Smith. In 1996, met hun nieuwe aanwinst Darren Emerson, scoren ze een grote hit met ‘Born Slippy .NUXX’, een van de beste trance nummers van het decennium. Karl Hyde schreef de lyrics hiervan na een avondje stappen in London om het gevoel van ‘dronken zijn’ goed te verwoorden. In 2001 verlaat Darren Emerson de groep en gaan Hyde en Smith als duo verder. Veel druk stond er op het album ‘A Hundred Days Off’ dat in 2002 uitkomt. Volgens critici zouden de twee overgebleven leden zonder Emerson niet meer het trance en techno niveau halen van weleer. Maar met ‘Two Months Off’ scoorden ze goed in de hitlijsten, en maakten ze naar mijn mening een van de beste trance platen aller tijden.
Al Stewart – The Year of the Cat
In 1975 was Al Stewart bezig met een tour door de VS, waar hij deel uitmaakte van het voorprogramma van Linda Ronstadt. Bij elke soundcheck was er een pianist, genaamd Peter Wood van ‘The Sutherland Brothers’, die elke keer hetzelfde riffje speelde. Al Stewart mocht het riffje gebruiken en begon met zijn zoektocht naar de juiste tekst. Oorspronkelijk had hij een tekst geschreven over de Engelse cabaretier Tony Hancock genaamd ‘Foot of the Stage’. Stewart had Hancock zien vertrekken naar Australië, waar de cabaretier zelfmoord pleegde. Echter, de Amerikaanse platenmaatschappij zei:
‘’We've never heard of Tony Hancock. We don't know who he is.’’
Verslagen ging Stewart door met zijn zoektocht. Stewart voelde dat hij goud in handen had, maar nog niet de juiste tekst. Tot zijn vriendin een boek aan het lezen was over Vietnamese astrologie, met daarin een hoofdstuk over ‘The Year of the Cat’. In 1976 brengt Stewart uiteindelijk het nummer uit en scoorde daarmee meteen zijn grootste hit ooit.
Jocelyn Brown – Somebody Else’s Guy
Jocelyn Brown schrijft de hit 'Somebody Else's Guy' in 1984 voor het gelijknamige album. In 1997 covert CeCe Peniston het nummer. De versie van Jocelyn Brown doet het vooral goed in de VS. De cover van CeCe Peniston is een dikke hit in Engeland. In 1985 scoort Brown nog een hitje met ‘Love’s Gonna Get You’ (Snap! gebruikt later voor hun grote hit ‘The Power’ de schreeuw van Brown in dit nummer: ‘I’ve got the power!’), maar haar solo carrière komt niet van de grond.