Nog een glas?

‘’Nog een glas Latour, mevrouw Leerdam?’’

Susan Leerdam heeft zojuist 6 glazen rode wijn weggetikt op het terras van Restaurant Flore. Susan wil altijd méér in het leven. Verregaande ambities, uiterst competitief. Ik zou haar zelfs als arrogant hebberig willen beschrijven, en aangezien ik de schrijver ben van dit verhaal mag ik dat doen. In haar jonge jaren begon het al, op peuterspeelzaal De Notendop in Braakmanslanden om precies te zijn.

Als peuter kwam ze ooit bij het idee om de hoogste blokkentoren van de kinderspeelzaal te bouwen. Terwijl haar medepeuters op stukjes appel en hun eigen vingers aan het sabbelen waren, bleef Susan bouwen en bouwen. Ze eiste zelfs een gat in het dak om door te kunnen bouwen, anders zou ze de hele speelzaal vol kakken, zelfs de speciale verjaardag stoel zou ze besmeuren met haar eigen ontbinding als de speelzaal weigerde. De directeur had afgrijselijke verhalen gehoord over de schijtsessies en kakgeur van de familie Leerdam en zag geen andere optie dan een gat in het plafond te maken. Helaas voerde er een dag later een heftige storm over Braakmanslanden heen. Een grote overstroming en het faillissement van peuterspeelzaal De Notendop volgden. Alle inwoners van Braakmanslanden konden Susan Leerdam wel uitkotsen, maar dat kon Susan niks schelen. Zij had zojuist de hoogste blokkentoren der peuters ooit gebouwd.

Na Susans avonturen in de Notendop besloot ze zichzelf in de toekomst alleen nog maar te omringen met mensen die net als haar uiterst gedreven en ambitieus waren. Mensen als Frederik de kakker. Na de middelbare school besloot Susan Applied Cognitive Psychology te gaan studeren in Leiden. Daar leerde ze Frederik kennen. Vanaf het eerste moment dat hij naar haar borsten keek was er een klik. Frederik was uiterst gedreven, hij wilde de extreemste kakker in de Lage Landen worden. Overigens is Frederiks echte naam gewoon Fred, maar ’n Fredje zou nooit koning der kakkers kunnen worden. Tommy Hilfiger broekje, Ralph Lauren polo, een godsklere hoeveelheid gel en een ongelooflijk dedain naar alles wat doorsnee of simpel is. Het was echter de manier waarop Frederik zijn ‘r’ kon laten rollen waarmee hij zich onderscheidde van alle andere kakkers, ‘Gozers, we gaan louter bier drinken!’ Het was de kakkerige ‘r’ op buitenaards niveau. Als Frederik studentencafé Hifi binnenliep en riep ‘Bruinebrodenbakker Ben Broekman baalt van het bruine broden bakken!’, dan kreeg elk dispuutsmeisje een spontaan orgasme. Jammer genoeg zou Susans relatie met de kakker der kakkers niet lang standhouden. Frederik verslikte zich tijdens het ontbijt in een slok erwtensoep, ging ten gronde en zou nooit meer opstaan.

Het verlies van Frederik viel Susan zwaar. Gelukkig had ze genoeg vrienden om haar heen om het verlies te verwerken, zoals studiegenootje en vriendin voor het leven Hannelore. Susan en Hannelore deden alles samen. Eindeloze telefoongesprekken, elkaars haren kammen, scharrels goedkeuren. Ze hebben ooit zelfs gekust, omdat Susan weer eens wilde bewijzen dat ze de zachtste lippen ter wereld had. Er was echter één ding dat Hannelore weigerde te doen. Nagels verven. Toen Hannelore van haar moeder te horen kreeg dat nagels bijten slecht was besloot ze dan maar de langste vingernagel ter wereld te groeien. Daarvoor moest ze de 197 centimeter lange vingernagel van Indiër Shridhar Chillal overtreffen. Hannelore moest een strijdplan bedenken. Na grondig onderzoek kwam ze erachter dat nagels bestaan uit het lichaamseigen eiwit keratine. ‘Gewoon vól keratine tanken’, dacht Hannelore. Waar Hannelore geen rekening mee had gehouden was haar lichte vorm van dyslexie. In plaats van keratine was ze in de veronderstelling dat nagels uit ketamine bestaan, een bekende partydrug. Een overdosis ketamine bezorgde Hannelore een helaas vroegtijdige dood. Tijdens de uitvaart sprak het broertje van Hannelore de gevleugelde woorden ‘Het gemis is als een ietwat korte nagel aan mijn doodskist’, en daar kon iedereen toch wel eventjes om lachen.

Na het verlies van hartsvriendin Hannelore besloot Susan een nieuw maatje te zoeken, een partner waar ze ontzettend veel kinderen mee zou krijgen. Op datingsite Parship leerde ze Peter van Oeteldonk kennen, een gerespecteerd gynaecoloog die niet kon wachten om met zijn sperma te strooien. Als een traditioneel katholiek stel kregen ze maar liefst negen kinderen, vernoemd naar het negentallige gezelschap in Lord of the Rings: the Fellowship of the Ring. Peter was eigenlijk geen fan van Lord of the Rings, maar hij vond het wel geinige namen. Jarenlang ontfermden ze zich over hun eigen fellowship. Tot Peter plots vertrok naar Zuid-Amerika, om met hart en ziel te strijden tegen de onderdrukking van Colombiaanse koffieboeren, zoals er op het vluchtig geschreven briefje stond dat hij op Susans nachtkastje had achtergelaten. Althans, dat beweerde hij. Later verscheen Peter met zijn kop in El Espectador (soort Volkskrant van Colombia), waar aan het licht kwam dat Peter een hoge pief was in de Colombiaanse drugswereld. Dood gevonden in een greppel in het getto van Bogotá met afgesneden penis in zijn mond. Of die penis van hemzelf was kan ik niet met zekerheid zeggen.

‘’Naar Colombia gaan om zo snel mogelijk rijk te worden met het verkopen van gore cocaïne, wat een vieze klootzak is het toch’’, dacht Susan toen ze het artikel voorbij zag komen. U vraagt zich misschien af, ‘waarom leest Susan El Espectador’? Susan heeft warme gevoelens bij Colombia. In een ver verleden backpackte Susan een half jaar door Colombia. Daar ontmoette ze mede-backpacker en milieuactivist Wilfred. Wilfred was een echte rebel, een man van demonstraties. Hij had altijd een wit doek bij met zwarte stift, om altijd en overal te kunnen demonstreren als het nodig was. Ooit ging hij zelfs om twee uur ’s nachts protesteren tegen de schandelijke kroketprijzen van snackbar De Toffe Pieper. De mensen dachten dat Wilfred dronken was, dus ze konden er wel om lachen. Helaas viel voor Wilfred het witte doek tijdens een van zijn protesten. Op een doodnormale woensdagmiddag scandeerde Wilfred met zijn witte doekje links-extremistische leuzen op het Malieveld, toen hij plots opsteeg door een felle rukwind, en zoals we allemaal weten zou Wilfred zijn witte doek nooit loslaten. Met een rotvaart vloog Wilfred over de daken van Den Haag, totdat hij met een snelheid van 53 km/h tegen de muren van de Shell Campus op de Carel van Bylandtlaan aanvloog. Wilfred belandde in het ziekenhuis en ligt tot op deze dag nog in coma. Volgens links-extremisten is dit alles een sprookje bedacht door Shell om de assassination op Wilfred te verbergen. Helaas is er geen getuige van dit voorval. Op de waarheid kunnen we alleen maar hopen, hopen dat Wilfred wakker wordt uit zijn coma.

Van links-extremistisch geleuter moet Susan niks hebben, zij is een VVD’er in hart en nieren. Ze maakte jaren deel uit van het campagneteam. Daar leerde ze Loes kennen. Loes was een echte sportieve griet. Van jongs af aan was Loes al een uitblinker bij atletiekclub De Kieviten in Bleiswijk. Slank figuur, lange benen. Als een hinde op het tartan liep ze alle concurrentie aan gorten. Ze liep zelfs de Cooper test binnen de tien minuten. Een glorieuze toekomst in de atletiekwereld lag in het verschiet. Totdat Loes verliefd werd op een andere sport. Tijdens een van haar duurloopjes in het Engelse Gloucestershire zag ze de lokale bevolking de welbekende sport Shin-kicking beoefenen. Loes was op slag verliefd. Tegen elkaars schenen trappen totdat de tegenstander niet meer kan staan, prachtig toch? Loes dacht de twee sporten nog te kunnen combineren, maar 70km gemiddeld per week hardlopen met blauwe, gekneusde scheenbenen werd zelfs Loes te veel. Loes besloot zich te focussen op Shin-kicking. Elke dag sloeg ze elk scheenbeen 30 maal met een hamer, om de pijngrens te verleggen. In het weekend ging ze naar De Kuip en schreeuwde ze ‘Kutkakkerlakken!’, in de hoop dat een van de hooligans zou uithalen op haar scheenbenen, om toch een beetje dat wedstrijdgevoel te krijgen. Haar hele leven wijdde ze aan het behalen van de wereldtitel Shin-kicking. Vandaag de dag zit ze in een rolstoel aangezien alle zenuwen in haar onderbenen kapot zijn getrapt, maar met trots mag ze zich wereldkampioen scheenbeen trappen noemen.

Aan de Amsterdamse kade denkt Susan in een vlaag van nostalgie terug aan al haar vrienden van weleer. De extremiteit, de ambitie, het doorzettingsvermogen. Maar vooral het gemis van al deze excentrieke personen doet haar zwaar, tot op de dag van vandaag.

‘’Nog een glas, mevrouw?’’

‘’Nee, dank u. Vandaag niet.’’