Nick Cave, de opperpriester
Wachten. In een doorzichtige poncho alleen maar wachten, op de afschuwelijke storm die ik zometeen moet trotseren. Volgens Buienalarm voert er de komende uren een wolkendek over de Werchter Classic heen met de status ‘Zwaar’. Maar dat is niet de storm waarover ik het heb. Over een half uur zullen Nick Cave en zijn ‘Bad Seeds’ het podium betreden. Ik ken ‘m van naam, maar qua muziek ben ik een extreme leek. Een snelle benadering van zijn meest populaire muziek op Spotify heeft mij allerminst kunnen overtuigen dat Nick Cave een ‘must-see’ is. Een vaag nummer met Kylie Minogue (Where the Wild Roses Grow), een mysterieuze melodie surfend op het succes van Peaky Blinders (Red Right Hand) en een of ander zeiknummer op de piano (Into My Arms). Maar een open houding is vanavond essentieel. Mijn schoonfamilie is enorm fan van Nick Cave en zijn Bad Seeds. Ik zal wel moeten.
Daar komen ze dan. Een excentriek groepje muzikanten onder leiding van Bad Seeds aanvoerder Warren Ellis, qua uiterlijk direct uit een Bijbelverhaal getrokken met zijn grijze warrige haren. Twee zangeressen en een beer van een kerel als vocale ondersteuning, een soort driekoppig achtergrondgospelkoor in de kledij van De Toppers. En natuurlijk de man waarvoor iedereen om mij heen gekomen is, Nick Cave. Met een karatetrap maakt hij zijn intrede op de natte planken van het Werchter podium. Een reis door zijn hele muzikale oeuvre. Van 40-jaar oude energieke rocknummers, tot ingetogen liedjes achter de piano van zijn album uit 2019. Een gevarieerde setlist die je continu op het puntje van je stoel houdt.
Er gebeurt iets wat ik niet zag aankomen. Ik word ingepakt door de Australische muzikant. De overgave waarmee hij en zijn Bad Seeds elk nummer overbrengen, terwijl Nick langs het publiek struint, alsmaar wijzend, schreeuwend en zingend. Als een soort opperpriester paradeert hij heen en weer over het podium, waar hij zowel letterlijk als figuurlijk contact zoekt met het publiek, dat hem met uitgestrekte hand zo graag wil aanraken, alsof ze de Messias met hun eigen handen eventjes kunnen voelen. Meermaals laat hij zich in het publiek vallen, waar hij met alle liefde wordt opgevangen, als God gedragen, en blijft hij herhalen: ‘’Can you feel my heartbeat?’’. De apocalyptische regen past er goed bij. Wij nat, hij nat. Een toegespeelde poncho retourneert hij met volle kracht naar het publiek - niks poncho, Cave gaat voor de volle overgave. Na twee volle uren komt er een einde aan dit muzikale schouwspel waarvan ik nog lang zal nagenieten.
Spotify heeft mij verraden, de meest gestreamde nummers hebben mij op een verkeerd pad gezet. Ik heb bijna een geniaal boek de rug doen keren vanwege een persoonlijke afkeur voor de kaft. Alsof je The Shawshank Redemption afslaat omdat de kop van Tim Robbins je niet aanstaat. Gelukkig zijn mijn Spotify lijsten dan toch versterkt door een magistrale muzikant, met de herinnering aan een onvergetelijk optreden. Was het de setting van een festival afsluiter? Was het de alsmaar vallende regen? Een gevarieerde setlist? De excentrieke Bad Seeds? Misschien zelfs de lage verwachtingen van een muzikale leek die alleen maar overtroffen konden worden? Of gewoon de Nick Cave magie?
Eigenlijk kan het me niks schelen.
Er is maar één ding dat ik wil zeggen.
Ik was erbij.