Het zwarte gat na het studentenleven

Ik zit met een dilemma. Iedere student zal er ooit na het behalen van zijn/haar diploma mee te maken krijgen, het zwarte gat na het studentenleven (voor mij geen diploma, maar wel het zwarte gat). Alle voordelen van ‘het student zijn’ vallen opeens weg, en het doembeeld van een ‘volwassen werkende burger zijn’ komt wel heel dichtbij. Op dit moment bevind ik me op een tussenstation. Ik werk als uitzendkracht in het ziekenhuis van Maastricht. Een studie ligt misschien nog in het verschiet. Maar wat doe ik dan met de rest van mijn leven? Ga ik in de tussentijd het burgerlijke leven omarmen? Of houd ik de deur naar het studentenleven op een kiertje? Schrijf ik me in bij een ‘grote mensen sportvereniging’? Of blijf ik me tussen de studenten begeven?

Het studentenleven is flexibel. Als je wat geld nodig hebt, vraag je dat aan Ome Duo. Wil je tennissen, roeien, basketballen of zelfs Zwerkbal spelen? Dan is daar een studentensportvereniging voor. En natuurlijk de spontaniteit, dat je zelfs op maandagavond ‘last minute’ kan beslissen om jezelf helemaal 'de tering in te zuipen'. Een leven waar ik op dit moment nog geen afstand van wil nemen.

Toch zal ik ooit de overstap moeten maken naar het burgerlijke leven. En waarom niet nu? Misschien ben ik bang dat ik ga verdrinken in dit burgerlijke drijfzand. Dat ik over een jaartje op verjaardagsfeestjes praat over hypotheken, een kinderwens en de fundering van ‘ons’ nieuwe huis. Dat ik alleen nog maar bier uit een glas drink, met een winkelwagen mijn boodschappen doe en een decoratiestuk bezit met de tekst ‘Home is where the heart is’. (Tip: luister naar het nummer Once In A Lifetime van The Talking Heads als je ook deze angst hebt).

‘’Gewoon doen waar jij je goed bij voelt’’ zegt iedereen dan. Misschien moet ik dat maar doen. En op dit moment voelt dit tussenstation goed.