Grote mannen finish

Twee keer naar links, toen naar rechts, even twijfel en toch weer twee keer naar links. Dit alles binnen vijftien seconden. Mijn ogen konden deze snelheid niet eens bijhouden. En dan heb ik het niet over die laatste ronde van Max of over het torenspel van Wesley So op het Bullet Chess Championship. Dit speelde zich languit liggend op de bank af tijdens de rust van Liverpool – Crystal Palace, op Tinder.

Mijn vrienden hebben de afgelopen jaren deze vingervlugge vrouwelijke vleeskeuring tot in de perfectie weten te beheersen. Al maanden, dan wel niet jaren, proberen ze me ervan te overtuigen hetzelfde te doen. “Kijk Bob, je download gewoon die app, maakt een profiel aan met wat leuke foto’s en dan kan het feest beginnen.” Ik heb me er niet aan durven wagen. Het ontbreekt bij mij aan één ding:

Een grote mannen finish.

Waar mijn maten (waaronder een niet nader te noemen eigenaar van dit mediaplatform) jaar in jaar uit 9-darters gooien op dit gebied, faal ik op de dubbels. Scorend kan ik zeker mee maar daar koop je niks voor, het gaat om die dubbels. In de Twee Heeren open ik met 2x 140, in de Fessa zet ik ‘m weg tot 32, maar als ik dan moet aanleggen voor de dubbel sta ik in de rij bij de Döner Company voor een dürüm met knoflooksaus. Ik doe leuk mee, maar als het om de knikkers gaat ben ik kansloos. Ligt het niveau te hoog? Een gebrek aan zelfvertrouwen? Of is het gewoon onvermogen? Ik weet het niet. Hoewel mijn digitale kans op liefdessucces tamelijk klein is; van social media moet ik niks weten, dit is voor wappies of voor mensen met een chronisch tekort aan waardering, is er toch hoop. Afgelopen week gooide de jonge talentvolle Schot Willie Borland op het prestigieuze WK Darts een 9- darter, in de laatste leg in de laatste set van de wedstrijd. Dit doen op zo’n podium, dat is alsof bij je eerste match op Tinder Doutzen Kroes je vraagt om met je te chatten.

Ooit word ik misschien een Willie en gooi ik ook zo’n grote mannen finish maar tot die tijd houd ik het bij kudos uitdelen op Strava.