Een ode aan Yahtzee

Veel mensen in Nederland hebben een verkeerd beeld van Yahtzee.

Een simpel dobbelspel dat gespeeld kan worden door elke hansworst

dat alleen wordt gedaan om 'de tijd even door te komen',

als er té veel mensen zijn om een 'fatsoenlijk spel' te spelen: ''Dan maar Yahtzee.......''

of om 12 uur 's avonds op de camping in Frankrijk, waar iedereen het liefste naar bed zou willen gaan maar de fles rode wijn nog halfvol is.

Maar ik ga u vertellen wat Yahtzee voor mij als liefhebber inhoudt.

Het is een strategisch spel waar elke minuut harde keuzes moeten worden gemaakt,

het enige spel dat in de buurt komt van egalitarisme, ómdat elke hansworst het kan spelen.

Elke keer als ik het uiteenvallende leren bekertje met uiterste precisie laat kantelen zodat de dobbelstenen met de juiste kracht over een versleten campingtafel rollen, voel ik de adrenaline door mijn aderen gieren.

Zodra ik mijn werk gedaan heb en de vijf kubussen zich over het oppervlak voortbewegen, hoor ik Julius Caesar in mijn oor fluisteren: ''De teerling is geworpen.''

Het is geniaal tijdverdrijf waar een lang uitgesteld orgasme nog niet eens in de buurt komt van een 330+ score.

En dan is er nog het wezenlijke verschil tussen 'Yahtzee zonder Miel' en 'Yahtzee mét Miel'

Mijn vader Miel, die tijdens elke potje met wijsheden en one-liners strooit zoals: ''Hhhmmm. Lood om oud ijzer!'', ''In deze fase van het spel kan er nog van alles gebeuren!'' en ''Die dobbelstenen moeten rollen!''

En terwijl ik naar mijn vader luister vraag ik me af: Wil ik later ook zo'n overenthousiaste wijsneus worden die op 60-jarige leeftijd in een klein jongetje verandert als hij op jacht is naar die vijf dobbelstenen met identieke bovenzijde? Zo'n fanatieke speler die de dobbelstenen bij je weggraait voordat je tot een keuze bent gekomen?

Daar heb ik maar één antwoord op.

Ja, dat wil ik.

En wellicht, als u een keer met mijn vader hebt gespeeld, u ook.