''De Spookstudent''

Liever liegen dan falen

.pdf

Download PDF • 3.24MB

Onlangs kwam ik in de Volkskrant bovenstaand artikel tegen over 'spookstudenten': ''Ze doen alsof ze studeren, terwijl ze de uren aftellen in park of bibliotheek. Maanden-, soms wel jarenlang liegen ze tegen familie en vrienden, om maar niet te worden gezien als een mislukkeling.'' Ik wilde hier graag wat over schrijven aangezien ik dit ook heb laten gebeuren. 2,5 jaar lang wist niemand hoe het nou precies zat met mijn studie. Je begint met zwijgen, en om het zwijgen in stand te houden begin je te liegen en uiteindelijk ga je zelfs situaties vermijden om maar niet 'door de mand te vallen'. Op de middelbare school was ik een rustige jongen waar je niet veel hoogte van kreeg. Het VWO heb ik zonder enige moeite afgerond. Een passieve gozer die niet stilstaat bij consequenties, door het VWO heengegerold en een universiteitsstudie gekozen 'omdat de rest dat ook deed'. Een mooi recept voor de zogenaamde 'pretendstudent'. Wat doe je dan op een dag als je niet bezig bent met je studie? Nou, hier is een voorbeeld:

8:00. De wekker gaat. Even ontbijten en een boek over alle Tour de Frances van de afgelopen 100 jaar in mijn tas doen. Van 9:00 tot 12:00 heb ik 'tentamen'. Ik loop naar buiten, terwijl een huisgenootje me nog succes wenst. Ik loop op een rustig tempo naar het stadspark, hopend dat ik geen bekenden tegenkom. Eenmaal aangekomen bij mijn favoriete plekje in het park kijk ik op mijn telefoon. Het is pas 9:10. Ik neem plaats op het bankje bij de stadsvijver en begin te lezen. Het is koud, maar ik kan nog niet naar huis toe. Ik loop wat door het park om op te warmen om vervolgens weer door te gaan met lezen. Het is ondertussen 10:30. Beetje snel voor een tentamen, maar hiermee kan ik wel naar huis toe gaan. Als ik het huis binnenloop, kom ik een huisgenootje tegen: ''Sow je bent snel klaar! Hoe ging het?'' ''Ja wel prima, maar best pittig. Ik ga snel wat eten want ik heb honger.'' Op mijn kamer open ik Youtube, er staat een interessante documentaire over Pim Fortuyn. Ondertussen app ik nog even naar mijn ouders dat het tentamen 'wel prima' ging. Een documentaire en daarna nog een aantal debatten van Pim Fortuyn verder is het opeens 17:00. Over twee uur heb ik training van de atletiekvereniging. Ik vul mijn vrije tijd met wat Spotify muziek en dan vertrek ik naar de atletiekbaan. Ik heb hier een aantal goede vrienden gemaakt, maar toch ben je niet helemaal vrij. Elk gesprek dat lichtelijk de kant op lijkt te gaan van 'studeren' probeer ik tactisch om te leiden naar iets anders. Een harde training op de baan geeft me nog een klein gevoel van 'productiviteit'. Thuis aangekomen spring ik in de douche, eet ik wat en heb ik de rest van de avond nog tijd om te gamen. Om 23:30 ga ik naar bed, maar het duurt nog zeker anderhalf uur voordat ik in slaap val. Piekeren. Over de toekomst. Over wat ik de afgelopen maanden heb gedaan, of beter 'wat ik niet heb gedaan'. Maar vooral over de afgelopen dag. ''Zou ik nergens door de mand zijn gevallen? Zou iemand twijfels hebben over mijn huidige situatie?'' Ach ja, we hebben weer een dag overleefd.

Het ergste was nog wel het liegen, elke keer voelde ik me weer rot als ik iemand de waarheid niet kon vertellen. En je wordt er, jammer genoeg, ook nog eens heel erg goed in. Je leest wat studieboeken. Je maakt notities die je op je bureau laat slingeren. Je moet tijdens je onderwijsuren het huis uit om er 'zogenaamd te zijn'. Je graaft je eigen graf, steeds dieper en dieper. Als ik nu terugkijk kan ik me bijna niet voorstellen dat ik mijn tijd zo doorbracht. Sommige dagen waren beter, anderen nóg slechter. Op de slechtste dagen dacht ik zelfs na over 'wat het leven me nou eigenlijk te bieden had'. En dat allemaal omdat ik het maar niet durfde te vertellen, en dacht dat zwijgen en liegen de beste oplossing was.

Ik denk dat veel studenten, vooral ook in deze coronacrisis, met dit soort thema's 'struggelen', hopelijk niet met zulke 'extreme ondernemingen'. Falen, gelukkig zijn, verwachtingen van familie. Er wordt zoveel onbewust gepusht dat je moet gaan studeren, dat je er niet genoeg over nadenkt of je daar wel volwassen genoeg voor bent. Want als je niet gaat studeren, wat ben je dan eigenlijk? Wil je niet iets gaan doen met je toekomst? Echter, het getuigt juist van volwassenheid als je kan aangeven dat je op dat moment niet volwassen genoeg bent voor een studie.

Ik wil hier trouwens geen slachtofferrol op me nemen maar alleen laten zien wat er kan gebeuren als je zoiets uit de hand laat lopen, hoe diep die kuil kan worden als je er eenmaal aan begonnen bent. En om toch nog een beetje luchtig te eindigen heb ik hier nog een Jeu de boules versje, een sport waar ik in die 2,5 jaar en zeeën van vrije tijd mijn heil kon vinden.

De jeu vinden wij in het boulen

daar kunnen we ons prettig bij voelen

dat heerlijke gevoel

laat de boel de boel

zo rasechte boulers dat voelen