De snuffelmarkt

Op een druilerige zondagochtend gaan mijn vriendin en ik naar een snuffelmarkt. De parkeerplaats voor ons appartement staat vol marktlui die zich op een campingstoeltje hebben gezeteld en toekijken hoe Jan en alleman voorbijtrekken aan al hun marktwaar. Goedkope trainingspakjes die na één wasbeurt het loodje zullen leggen. Vochtige dozen vol vinylplaten met schlagermuziek, kerkelijke deuntjes en Gerard Joling. Drie showpony’s die op één vierkante meter kletsnat geregend worden. Een patattent met frituurvetvlekken op de muren, waar je aan een uitklapbaar staan-tafeltje onder een partytent je patatje met satésaus moet oppeuzelen. Een centraal gelegen JBL die over het hele terrein nummers verspreidt van artiesten als Django Wagner, Frans Duijts en Arjan Oostrom. En natuurlijk Zwarte Pieten, volop Zwarte Pieten. Wat wil een mens nog meer?

Bij een muziekkraampje weet ik een plaat van Don McLean te scoren. Met portemonnee in de hand overhandig ik de vinylplaat aan de marktkoopman. “Aah, ‘American Pie’! Die verkoopt echt elke keer als ik op de markt sta, daarom probeer ik ‘m altijd op voorraad te hebben voor mensen zoals jij.” Het is een indirecte manier van de man om aan te geven dat ik zo’n mainstream muziekliefhebber ben. Met een tweede aankoop van het singletje ‘Looking for Freedom’ van David Hasselhoff, waar overigens een prachtige cover van is gemaakt door muzieklegende Fabrizio genaamd ‘Dweers op ’t Vriethof’, heb ik de man even tuk. Terwijl ik nog wat blader door zijn collectie komt er een vrouw met rokersstem aangelopen. “Heb u toevallig een plaat van Donna Gaines (lees: ‘Geens’)? Mijn zwager is een enorme fan!” De marktkoopman kijkt de vrouw aan met vragende blik. “Donna Gaines?! Kent u die niet? En dat verkoopt platen zeg! Donna Gaines is de echte naam van Donna Summer sufferd!” Blijkbaar vindt ze dat elke marktkoopman die platen verkoopt de muziekkennis van Leo Blokhuis moet hebben. Ik zou haar graag willen attenderen op het feit dat Donna Summer eigenlijk LaDonna Gaines heet, maar aangezien er een Hells Angels-achtige man langs haar staat kies ik ervoor om niet te escaleren.

Houten olifantjes en giraffen van 2 euro afdingen naar 1,50. Verdwaalde Bijenkorf-klanten die vragen ‘of ze ook met de pin kunnen betalen’. Sterke reclameleuzen als ‘Tijdelijk afgepreist!’ Er komt geen einde aan troosteloze prikkels.

Opeens dringt er een pijnlijke gedachte tot mij door. Terwijl ik alles en iedereen afkraak, beleven de mensen om mij heen een dolgezellige middag. Terwijl ik blijf zeuren over de troosteloosheid, kunnen zij met iets simpels als een snuffelmarkt zich op en top vermaken. Terwijl ik met dédain neerkijk op mijn mede-marktmens, zijn het juist zij die op mij mogen neerkijken. En misschien is dat nog wel het meest troosteloze feit van mijn bezoek aan de snuffelmarkt.