De homo universalis bestaat nog

Ik dacht dat de homo universalis uitgestorven was. Totdat ik afgelopen vrijdag terug fietste van het werk, het was ongeveer 17:30. In de verte zag ik hem al aankomen, Leonardo (dit is de naam die ik hem gegeven heb, helaas heb ik niet de echte naam van deze halfgod kunnen oppikken). Wat Leonardo zo bijzonder maakte ga ik u nu vertellen. Hij was aan het hardlopen, 'Nou dat doen we allemaal wel eens.' In zijn rechterhand had hij de lijn vast van de hond die hij aan het uitlaten was, 'Óke interessant.' Met diezelfde hand hield hij ook nog eens een overdekte kinderwagen vast, inclusief kind, 'Nou, dat zie je niet vaak!' En om het af te maken hield hij in zijn linkerhand een telefoon vast waarmee hij aan het bellen was, waarschijnlijk om nog wat AEX Index aandelen te kopen. Ik voel me vereerd dat ik Leonardo in al zijn glorie heb mogen aanschouwen, deze alleskunner, Da Vinci herboren. Die tien seconden die Leonardo in mijn gezichtsveld liep waren genoeg om hem tot één van mijn grote helden te maken. Het enige waar ik voor vrees is dat elke vrouw in de toekomst zó'n kerel gaat verlangen. Dat ik, om eventueel kans te maken bij een meisje, dezelfde kwaliteiten moet hebben. Misschien heeft Leonardo zelfs een vrouw die hem bij thuiskomst vroeg: ''En waarom staat het eten nog niet klaar?'' Achja, dat zijn zorgen voor later. Op dit moment heeft Leonardo me rust gegeven. Elke keer dat ik in een stresssituatie terechtkom, of eventjes denk 'Poh, ik heb het druk', dan denk ik gewoon even aan Leonardo die in de regen aan het rennen is. Die sportieve, aandeelhoudende, hond-uitlatende, superpapa Leonardo.