Bureaucratie is a bitch

Iedereen kent het wel. Bureaucratie. Ambtelijke molens die langzaam malen. Burgers die van het kastje naar de muur worden gestuurd. Ik kwam voor het eerst in aanraking met deze term toen ik een oud jeu-de-boulesveld op de Griend wilde renoveren met twee gelijkgestemde vrienden. Een telefoontje met de gemeente Maastricht verder en we hadden een deal. Een enthousiaste ambtenaar zag het helemaal zitten. Drie welwillende studenten die zich inzetten voor de lokale gemeenschap. Wij het onkruid weghalen, zij de nieuwe grindlaag leggen. Eén dag later lag het veld er al onkruid-vrij bij. Onze taak was gedaan. De gemeente Maastricht was aan zet.

Die zet kwam er niet. Na elk telefoontje en appje reageerde de gemeente steevast: ‘’Dit kan natuurlijk niet, wij gaan het regelen!’’ Maar die grindlaag kwam niet. Ze kregen het niet eens voor mekaar een simpel jeu-de-boulesveld te renoveren. Mijn omgeving maakte altijd grappen over de gemeente: ‘’Klaar in 2023? Dat betekent in Maastricht dan 2025!’’ Eerst zien, dan geloven, dacht ik altijd. Je moet ze wel een kans geven. Maar ondertussen ben ik een ferme believer van het onvermogen van de gemeente Maastricht.

Nu, een jaar verder, ligt de baan er slechter bij dan ooit. Een voorbijganger zal niet eens meer zien dat er ooit een jeu-de-boulesveld heeft gelegen. Een en al onkruid. Nee, dit is geen onkruid. Dit is bureaucratie.