Bowie versus Boef

Ik moet mijn ei kwijt, een muziek-ei. De hits van vroeger tegenover de hits van nú. Ik ga niet die lul zijn die zegt: ''Echt hoor, ik zou 50 jaar geleden geboren moeten zijn!'' Nee, ik ben heel blij met mijn geboortejaar 1997. Maar toch ben ik de weg heel even kwijt ('O Laura' hoor ik door mijn temporale kwab galmen). Ik snap het niet. Ik snap het gewoon niet.

Vroeger gingen de grote hits uit de muziekwereld ergens over. Freddie Mercury zong over de liefde van zijn leven, terwijl Boef de kech van gisteravond uitscheld. Nicki Minaj beschrijft aan de hand van slangen welke grootte van het mannelijk geslachtsorgaan zij prefereert, David Bowie droeg bij aan de val van de Berlijnse Muur met 'Heroes'. Bono zingt over twee Anglo-Ierse bloedbaden (Bloody Sundays), Miley Cyrus slingert wat rond op een groot balvormig object. En laat ik maar niet beginnen over Harry Styles en zijn watermeloenen. 'Muziek ontwikkelt zich' zeggen ze....

Wellicht moeten deze hits nog even 'rijpen', dat er over een paar jaar vol lof gepraat zal worden over deze grote muziekhits. Dat Boef slechts deed aan 'meisjes plagen, kusjes vragen' tussen zijn 'sick lines', dat Nicki Minaj het aandurfde om zo'n gevoelig onderwerp als het 'phallus formaat' aan te kaarten, dat Miley Cyrus tijdens haar optreden de wet van behoud van energie kon demonstreren, en dat door Harry Styles de populariteit van de watermeloen zelfs voorbij die van de avocado ging.

Toch denk ik dat dit gewoon ordinaire, commerciële muziekhits zijn. En wat nou als het aan mij ligt? Misschien heb ík een verschrikkelijke muzieksmaak. Misschien kan en/of wil ik de genialiteit van het muzikale heden niet zien. Misschien ben ik een oude lul in het lichaam van een jonge knaap. Misschien had ik 50 jaar geleden geboren moeten zijn.