Aziatisch bananensplit
Ergens heel diep verscholen achter gestandaardiseerde multivariabele regressieanalyses, F-waardes, T-toetsen en R-squares hoopte ik mijn wetenschappelijke geluk te vinden. Ik kan de duistere krochten van de handleiding van de 27e editie van SPPS inmiddels dromen. Maar het mocht niet baten. De conclusie die ik aan het einde van de dag opschreef na een miljoenmiljard getalletjes in geprotocolleerde tabelletjes te hebben ingevoerd was dat ik er niet gelukkig van word. Omdat het hip is om tegenwoordig ‘wetenschappelijk opgeleid’ te zijn heb ik er na 5 jaar ‘lekker praktiseren’ ook aan mogen geloven. Een 18-weken durend wetenschapsblok. Ik kon eindelijk zeggen op de training dat ik ook ‘heel diep de literatuur in ben gedoken.’ Wat een prachtige uitspraak is dat toch. Ik zie het al helemaal voor me dat een hoogleraar op de 6-meterplank in Mosaqua staat en dan in een bad vol met boeken springt. Maar goed, er kan mij niet verweten worden dat ik niet geprobeerd heb óók deze scene te omarmen. Ik kan alleen nog maar denken in statistiek. De hele dag door. Op Strava open ik inmiddels ieder uur wel eens de pagina met mijn jaarstatistieken. Ik heb hele histogrammen op mijn muur getekend. Bij de Albert Heijn kies ik voor de peren als de appels geen normale verdeling hebben. Toen ik gisteren op bezoek ging bij papa wilde ik zelfs testen of zijn P wel kleiner zou zijn dan 0.05. Zou Isaac Newton hier ook mee geworsteld toen hij tot het inzicht kwam dat voorwerpen met een constante snelheid naar de aarde vallen? Zou Galileo Galilei op de Toscaanse wegen ook gemijmerd hebben over welke toets hij zou moeten toepassen?
Maar gelukkig is er meer in het leven dan alleen wetenschap. Ironisch genoeg kwam ik daar achter bij een SPSS-Sesh met een vriend op de Universiteit. Voor de verandering waren we deze keer niet naar de medische faculteit gegaan, de plaats van waaruit ik normaal probeer de wereld een stukje beter te maken, maar naar het Department of Data Science and Knowledge Engineering (toen ik deze naam 3x achter elkaar voluit uitsprak vond ik dat ik al een pauze had verdiend). Dit is bij uitstek het slimste stukje Maastricht. Met mijn lengte tik ik hier net het gemiddelde IQ aan. Zelfs de poetsvrouw vroeg mij op het toilet wat ik van het Rusland-Oekraïne conflict vind. Toen ik een broodje ging bestellen voor de lunch werd er mij gevraagd met welke cryptocurrency ik wilde betalen en of het wel slim was om dat nu te doen omdat het ernaar uitziet dat ik over 20 minuten met dezelfde munt twee broodjes kan bestellen.
Er deed zich echter nog iets opmerkelijks voor bij het verlaten van het pand. Ik was net bezig met het zoeken waar ik mijn geliefde Veloretti had geparkeerd totdat een Jack Ma achtige verschijning naar mij toe kwam lopen (Dat is etnisch profileren voor een Aziaat met een hoog IQ). Hij was net aan komen rijden met zijn swapfiets maar hij kreeg zijn fiets niet op slot. Hij vroeg aan mij of ik daarmee wilde helpen. Ik zag al snel dat zijn ringslot tegen zijn spaak aankwam en dat het een kwestie zou zijn van het achterwiel een klein beetje draaien. Ik aarzelde even om hem te helpen omdat ik dacht dat dit een super intelligente grap zou zijn die ik niet door had. Misschien waren het wel opnames voor de Aziatische bananensplit (Loempiaspagaat?). Toch besloot ik hem te helpen en binnen twee seconden had ik zijn fiets op slot. Hij keek me aan alsof ik net de snaartheorie op een bierviltje had uitgelegd. Hij bedankte me en ik fietste naar huis.
Misschien zit hier nog wel een publicatie in bedacht ik me.
Nog 7 weken.
En dan lekker praktiseren.