Anquetil en Poulidor eventjes terug op aarde
Dag 2 van de Tour du Malaise, een tourtocht van 5 kameraden in de Noordelijke Franse Alpen.
Diego Gonzalez Manso. De taaie Spanjaard die nooit stilvalt. Een paar maanden geleden pas begonnen, maar rijdt al als een ervaren coureur. Volhardend, krachtig, een man die overal vol voor gaat. Door zijn vroege trainingsuren is hem de bijnaam 'Monsieur Matin' toebedeeld. Geen wonder dat men in hem de nieuwe Jacques Anquetil ziet.
Luuk Janssen. De flamboyante Limburger die voor spektakel zorgt. Nee, Luuk ís spektakel. De 'Not so Lucky Luuk' doet altijd mee, maar wint nooit. Toch is hij het die de harten van het publiek sneller doet kloppen. Hard werken, slechts tweede worden en toch positief blijven en ervoor blijven gaan. Kortom, dé favoriet van het volk. Zelfs zijn grootste concurrent roept hem bemoedigend toe: ''Allez Look Look!''. Zou Adri van der Poel misschien nog een bastaardje hebben rondlopen in het mooie Maastricht?
De Tour de France van 1964. Jacques Anquetil moet het dit jaar, vermagerd door het winnen van de Giro, opnemen tegen zijn grootste concurrent Raymond Poulidor, wiens populariteit die van Anquetil in de schaduw begint te stellen. Anquetil heeft het zwaar in de bergen, veel tijdwinst voor Poulidor in de Koninginne-rit over de Peyresourde, Tourmalet en Aubisque. Anquetil wint vervolgens de tijdrit naar Bayonne. 'Monsieur Chrono' doet zijn naam eer aan en pakt het geel. Met slechts 54 seconden voorsprong op Poulidor moest het hoogtepunt van de Tour de France van 1964 nog komen, de 1415 meter hoge Puy de Dome.
Dag 2 van de Tour du Malaise. Eerst 3 kilometer van de Alpe d'Huez om vervolgens langs een prachtige balkonroute te fietsen en afsluitend de Col du Solude, een steile klim vanuit Bourg d'Oisans met een aantal duistere tunnels. Hier de grote lijnen voordat we naar het hoogtepunt van de dag gaan:
Bob pakt opnieuw belangrijke minuten in het klassement. Wat gisteren nog kleine prikjes waren, zijn vandaag flinke klappen geworden. Vooral het interview achteraf was een dreun voor de concurrentie: ''Ik was volop aan het genieten van het prachtige uitzicht, dat je de rest op achterstand rijdt is dan mooi meegenomen.''
Ruben versterkt zijn tweede plaats. Na twee dagen lijkt hij nog steeds de grote uitdager van Bob van Kasteren. Één kleine valpartij op het asfalt van de Col de Solude. Ach, het gaat er niet om hoe hard je valt, maar hoe goed je weer opstaat.
Stijn weet met zijn demarrage op Alpe d'Huez geen tijd te pakken. De kopmannen zijn echter kritisch over de aanval van deze Tireerbeer. Ruben: ''Een gat creëren, dat kan iedereen. Het gat vasthouden, dat kan een enkeling.'' Bob: ''Pas morgen is mijn grote dag op de Alpe d'Huez, en om dan zo met je krachten te smijten. Een knecht moet zijn plaats kennen.''
Een rustig dagje voor Luuk en Diego, tot de Col du Solude begint. 12,5 km aan 7,6% gemiddeld. Beide mannen willen het vandaag 'rustig aan doen', maar hoe hoger ze komen, des te meer ze weigeren om elkaars wiel los te laten. De kilometers tikken langzaam weg, maar beiden vertikken het om de ander te laten gaan. Een tot dan toe saaie etappe ontpopt zich tot een prachtig duel, een duel dat ons doet denken aan 1964.
Wat volgt is een sensationeel duel. Zij aan zij klimmen Anquetil en Poulidor naar de top van de Puy de Dome. Vijfduizend toeschouwers zien twee rijders schouder aan schouder naar boven rijden. De rivalen geven elkaar geen duimbreed toe. Poulidor, de betere klimmer, laat zich zelfs imponeren door Anquetil. Die heeft zomaar de leiding genomen bij de eerste klimmende meters om zo de indruk te wekken dat hij bijzonder fit was. Pas na een paar kilometer voelt Poulidor dat Anquetil wankelt. Hij durft echter pas vlak onder de top de gele truidrager achter te laten. Anquetil geeft één meter toe, dan vijf, dan tien. Poulidor zet pas echt aan op 800 meter voor de finish. Anquetil stort volledig in elkaar en verliest op dat stuk nog 42 seconden. Toch weet hij zijn gele trui te behouden met veertien seconden voorsprong. Anquetil later: “Als hij mijn trui had veroverd, was ik naar huis gegaan.” Na afloop kan Poulidor zijn haren wel uit zijn hoofd trekken. Waarom heeft hij niet eerder aangevallen? De achterstand is weliswaar slechts veertien seconden. Toch maakt dat Poulidor volstrekt kansloos. In Versailles staat er namelijk nog een tijdrit op het programma, waarin Anquetil ongenaakbaar is. En dus wint Anquetil ook de Tour van 1964.
Vandaag is het niet Anquetil, maar Poulidor die aan het einde van zijn krachten lijkt te zijn. Luuk moet alles geven om Spanjaard Diego bij te houden. Jamie Abbiss, vanuit de volgauto, sprak de volgende woorden over de Limburger: '''Zijn gezicht, tot dan mooi gebruind, verloor al zijn kleur. Het zweet parelde op zijn gezicht door de openingen van zijn prachtige baard. Toch was het de mentale weerbaarheid van Luuk die Diego gedemoraliseerd deed klimmen, volledig onder de indruk van het doorzettingsvermogen van Luuk.'' In de laatste onverharde meters weet Diego toch nog een gat te slaan, maar pakt slechts een paar seconden op de gebroken Luuk. Luuk weet het tijdverlies te minimaliseren, maar of hij nog kan herstellen van dit sensationele duel is nog de vraag.
Eventjes kon het publiek genieten van wielrennen in zijn meest pure vorm.
Eventjes waren Anquetil en Poulidor terug op aarde.
